Beste vrienden en familie,
Twee vrouwen vluchtten samen uit hun thuisland in Centraal Azië. Onderweg in Turkije kwam de eerste vrouw in contact met het christelijke geloof en gaf haar leven aan de Heer. Maar haar vriendin, Somaye, was niet overtuigd. Op een nacht, na aankomst in Athene, had Somaye een droom. Vol enthousiasme deelde ze de droom met haar man, en samen gingen ze op zoek naar antwoorden. Al snel vonden ze hun weg naar verschillende christelijke organisaties en huiskerken in de stad. Ze spraken hier met allerlei mensen en stelden hun vragen over de Heer, religie, het geloof, en de man in het wit…
In haar droom zag Somaye zichzelf en haar man voor een groot aantal gesloten deuren staan. Een man in het wit kwam naar hen toe, sprak met hen en leidde hen naar een deur. De man opende de deur zodat Somaye en haar man er samen doorheen konden gaan.
Prijs de Heer - hij opent deuren voor velen die zijn blijven steken voor gesloten deuren! Wij mogen ook, samen met Hem en met jullie, deuren open houden zodat mensen naar binnen kunnen komen om Jezus en zijn Koninkrijk te ontdekken.
Ondanks het feit dat moeilijke situaties niet gelijk verdwijnen, geeft de Heer vrede, hoop, vreugde, een nieuw leven en een nieuwe familie om deel van te zijn. Door Hem worden levens totaal vernieuwd. We mochten dit zien gebeuren bij verschillende van onze vrienden de afgelopen maanden.
Somaye is één van de ruim 15 nieuwe gelovigen die gedoopt werden tijdens de zomerkampen voor vluchtelingen waar wij bij betrokken waren. Het aantal dopelingen was heel bemoedigend, maar vertelt maar een klein deel van het verhaal. Elke dopeling is een toonbeeld van Gods levensveranderende werk. Dat werk begon al veel eerder, en het verhaal van discipelschap en heiliging gaat door tot het eind van ons leven. Wij mogen daar maar een klein stukje van zien. Daarnaast is er voor elke dopeling ook iemand die op de drempel staat, iemand die naar binnen kijkt maar nog niet klaar is om zich over te geven. Een ander heeft misschien Jezus wel aangenomen in zijn of haar hart maar durft nog niet om voor deze beslissing uit te komen.
Toen Stella 14 jaar oud was, had ze thuis een “verboden boek” gevonden en was ze er in begonnen te lezen. Jaren gingen voorbij en de boodschap begon zijn werk te doen. Ze nam het evangelie van Isa Masih (Jezus Christus) in geloof aan. Ze bezocht in haar thuisland verschillende kerken die door de staat toegestaan waren. Ze wilde graag gedoopt worden, maar de kerkleiders weigerden haar te dopen uit angst voor represailles van de overheid. Nu, zeven jaar later, kon ze eindelijk in Griekenland, in vrijheid, gedoopt worden. Toen ze uit het water omhoog kwam wierp ze haar handen in de lucht en prees haar Vader met luide stem!
Amanda, 15 jaar oud, vertelt stilletjes aan haar vriendin in de tent ‘s nachts: “Ik geloof echt alles wat ik hoor en wil Jezus volgen, maar ik ben bang voor mijn moeder.”
Het is duidelijk dat Amanda oprecht in Jezus gelooft. Tijdens onze maaltijd voor gezinnen, een aantal weken later in Helping Hands, wordt ze door een van onze collega’s op de vingers getikt omdat zij en haar tienervriendin maar niet ophouden te fluisteren tijdens de overdenking. Het blijkt dat ze het Evangelie aan haar vriendin aan het uitleggen was! - stilletjes, zodat haar moeder het niet door zou krijgen.
Amanda is niet de enige. Er zijn verschillende tienermeiden die hun geloof geheim houden uit reële angst voor hun familie en de gemeenschap. Dit brengt uitdagingen met zich mee als het gaat om discipelschap. We prijzen de Heer voor hun toewijding en geloof. We bidden voor wijsheid en bescherming voor deze meiden en proberen hen bij te staan op deze nieuwe reis met Jezus.
Toen Edris nog te jong was om zich iets te herinneren nam zijn vader een tweede vrouw en werden Edris en zijn moeder uit huis gezet. Edris groeide op met de overtuiging dat er niemand om hem gaf. Hij verliet school op 12-jarige leeftijd en ging aan het werk om voor zichzelf en zijn moeder te zorgen. Hij was succesvol en wist een goed leven op te bouwen, maar tegelijkertijd nam de ontevredenheid toe en had hij het gevoel dat er meer moest zijn om voor te leven.
Eenmaal in Griekenland had hij de kans om aan het mannenkamp deel te nemen. Hij stelde veel vragen en kwam tot de conclusie dat alleen Jezus de leegte in zijn hart kon vullen. Hij gaf zijn leven aan Jezus en neemt nu zijn eerste stappen in dit nieuwe leven.
Chris is een van de de vele Iraanse mannen die het gevaar in hun thuisland zijn ontvlucht en daarbij hun gezin moesten achterlaten. De realiteit van deze situatie weegt zwaar op hem. Hij kampt met emotionele instabiliteit en paniekaanvallen. Maar dankzij de liefde en warmte die hij ervoer in de gemeenschap van Helping Hands voelde hij zich aangetrokken tot het christelijke geloof. Hij gaf zijn leven aan de Heer en neemt nu, net als Edris, de eerste stapjes in zijn nieuwe leven.
Als je gedoopt bent betekent het niet dat al je problemen zomaar verleden tijd zijn. Josh heeft in zijn thuisland gevangen gezeten en is gemarteld - eerst voor het feit dat hij politiek actief was, daarna voor de ‘misdaad’ dat hij een huiskerk bezocht. Hij verloor al zijn bezittingen en ontsnapte ternauwernood uit zijn land. Hij kwam terecht in Griekenland, waar hij nieuwe hoop vond in Christus. Helaas betekent dat niet dat de gevolgen van zijn verleden weg zijn. De trauma’s die hij heeft doorstaan hebben diepe wonden achtergelaten met depressiviteit als gevolg.
Door onze vriendschap met Josh en vele anderen zijn wij er bewust van geworden hoe sterk de geestelijke en psychologische kant van de mens verweven zijn en hoe belangrijk geestelijke bevrijding én emotioneel herstel is. Vaak is het niet duidelijk waar het ene ophoudt en het andere begint. Door Gods genade mogen wij vriendschap en een luisterend oor bieden. Maar terugkijkend op zo’n dag voelen we ons vaak zo onbekwaam voor dit werk. Er is zo’n behoefte aan psychologische en pastorale zorg aan deze vluchtelingen. Bid dat God zal voorzien in deze nood!
