Wat leven we in een rare tijd.
Over de hele wereld zijn levens van mensen op hun kop gezet, en elke week brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee.
Toen in Griekenland begin maart de lockdown periode begon, stonden we op het punt om een ticket te boeken naar de Verenigde Staten met een tussenstop in Nederland. We zijn hier namelijk alweer drie jaar en we vonden het hoog tijd om jullie, onze achterban, weer eens op te zoeken. We zouden ook naar de bruiloft van Allie’s broer gaan in juni. Opeens was niks zeker meer.
Tijdens de 9 weken durende lockdown leek het leven in Athene stil te staan. Daarentegen nam het aantal telefoontjes en berichtjes van onze vluchtelingvrienden die vroegen om hulp, informatie of simpelweg een luisterend oor exponentieel toe!
Leven temidden van COVID chaos
Voor onze vluchtelingvrienden zijn ontwrichting, onzekerheid, angst en hulpeloosheid eerder regel dan uitzondering. Velen zijn getraumatiseerd. En juist dan kan zo’n plotselinge ontwrichting van de samenleving (het sluiten van de organisaties waar ze van afhankelijk waren) hen over het randje duwen.
Velen wisten opeens niet meer waar ze hun volgende maaltijd of douche moesten krijgen. De overheid nam nieuwe asielaanvragen niet meer in behandeling, waardoor hun toekomst hopelozer leek te worden. Elk beetje structuur van veiligheid en ondersteuning viel weg. Ze stonden er alleen voor, zonder lichtpuntje in het donker.
Samen met jullie hebben wij Gods licht voor hen mogen laten schijnen!
bron: psychologievandaag.nl
“Posttraumatische impact in de tijd” First Aid Arts - First Responder Manual p. 34-35. Naarmate de stabiliteit herstelt wordt veerkracht opgebouwd.
Wij mochten samen met jullie naast vluchtelingen staan in deze kritieke omstandigheden.
Een filmpje van 6 minuten (in het Engels) over Our House
Ons One Collective (ITeams) team in Athene kon de organisatie FoodKind financieel bijstaan en hen zo helpen de voedseldistributie in het Malakasa vluchtelingenkamp voort te zetten. Veel van onze vrienden zaten daar maandenlang vast in quarantaine. We deden ook ons best om de mensen in het kamp van juiste informatie te voorzien met betrekking tot de gezondheids- en lockdownsituatie.
We hebben ook samengewerkt met Our House (Cafe Patogh), een organisatie gerund door vluchtelingen. Die bleek als een van de weinige organisaties binnen de beperkingen nog hulp te bieden. Ze geven voedsel en andere hulpmiddelen aan iedereen in nood in de stad. We blijven kijken naar hoe de situatie zich ontwikkelt en hoe we het best de lokale organisaties bij kunnen staan in het goede werk dat ze doen.
Ervoor kiezen om een licht in de duisternis te zijn…
Ondanks de spanningen, onzekerheid en krappe ruimte, hebben jonge Afghaanse gelovigen ervoor gekozen een licht voor hun omgeving te zijn.
In eerste instantie wisten ze niet wat ze moesten doen. Ze begonnen stilletjes in hun tentje samen te komen en om beurten te delen wat ze die dag in de Bijbel hadden geleerd.
Dusdanig bemoedigd, begonnen ze voedsel uit te delen aan hun buren in nood, en sloegen zo nieuwe bruggen van hoop.
Als het leven ontwricht raakt, net als de auto in het plaatje hierboven, kunnen we de macht over het stuur verliezen. We ervaren gevoelens van ontkenning, angst, woede en rouw. Op den duur vinden we kracht van binnen, in onze gemeenschap en in het geloof. Langzamerhand keert de stabiliteit terug en gaan we op zoek naar zingeving - wat wil deze ervaring zeggen over mij, over de wereld, over God?
Tegelijkertijd gaat de levensreis door en zitten we nog altijd op een behoorlijk hobbelig stukje van de weg - een wereldwijde pandemie! We worden nog altijd geraakt door stressfactoren en nieuwe traumatische gebeurtenissen. Samen met Jezus en samen met elkaar kunnen we op weg naar herstel. We bouwen veerkracht op en kunnen door alles heen groeien als persoon.
Hier zijn een aantal voorbeelden van herstel en “posttraumatische groei”:
Geestelijke groei.
Beter bewustzijn van innerlijke kracht.
Versterkte en nieuwe relaties.
Nieuwe mogelijkheden worden ontdekt, die tot dan toe onbeschikbaar of verborgen waren.
Grotere waardering voor het leven.
Vertaald uit: Tedeschi, R.G., Calhoun, L.G. The Posttraumatic Growth Inventory: Measuring the positive legacy of trauma. J Trauma Stress 9, 455–471 (1996).
Wij hebben geleerd dat herstel een holistisch proces is dat uniek is voor ieder mens. Lichaam, geest, relaties en gemeenschap komen er bij kijken.
Natuurlijk is dit lastig in de COVID-tijd omdat we weinig fysiek bij elkaar kunnen zijn. Met wat creativiteit kunnen we er toch voor elkaar zijn en open staan voor degenen die het moeilijk hebben.
Gefeliciteerd Kyle en Samantha Shuflin!
We voelen ons vereerd om Samantha te mogen verwelkomen in de Shuflin familie en we zien er naar uit om dit in de nabije toekomst met hen te kunnen vieren! ❤️❤️
Habakuk 3:18 “Toch zal ik juichen van blijdschap”. Houtbrand kunstwerk door Allie
In ons persoonlijk leven ondervonden we zorg en onzekerheid rondom onze zomerplannen. Dit veranderde in verdriet vanwege het feit dat we niet naar de bruiloft van Allie’s broer Kyle en Samantha konden gaan. Dat zou de eerste keer in 4 jaar tijd zijn geweest dat Allie’s familie samen op één plek is. De teleurstelling maakte de heimwee alleen maar erger.
Hoe kunnen we tegelijkertijd feest vieren en rouwen? Hoe kunnen we volop aanwezig zijn met de mensen hier terwijl we liever ergens anders hadden willen zijn?
We voelden ons ook machteloos tegenover de problemen waar onze vluchtelingvrienden dagelijks mee geconfronteerd worden. Hoe kunnen wij rusten als zij geen veiligheid en zekerheid hebben? We kunnen toch niet hulpeloos blijven toekijken!
Onze troost kwam van de Heer, die ons allemaal ziet en nabij staat, waar we ook zijn. Hij geeft rust en wijsheid voor concrete stappen, genade voor vandaag en hoop voor morgen.
Tijdens de lockdown namen we de gelegenheid om aan onze persoonlijke ontwikkeling te werken.
We namen deel aan een online gebedsschool, we volgden een “Geestelijke Eerste Hulp” conferentie vanuit Wheaton College in de VS en we deden online trainingen over Geestelijke Levensgewoontes en Luisteren. Allie nam deel aan een online vrouwenretraite van Velvet Ashes en Henk Jan is begonnen aan een serie online masterklassen vanuit Fuller Seminary over Christian and Intercultural Studies. Het eerste vak dat gaat over anthropologie en zending, was heel boeiend en leerzaam. Allie kijkt graag over zijn schouder mee en frist zo haar kennis op.
Gelukkig voor Henk Jans welzijn wonen we aan de rand van de stad en kon hij tijdens de lockdown zijn regelmatige bergwandelingen rechtvaardigen als toegestane lichaamsbeweging. Zo voelde hij zich niet al te zeer opgesloten. Allie kon eindelijk werken aan haar olieverfschilderijen, voor het eerst sinds we hier wonen!
Nu de COVID-maatregelen versoepelen in Griekenland is het de uitdaging om de nieuwe inzichten en gewoontes die we hebben opgedaan toe te passen in het “normale” leven, ook al verandert de situatie nog voortdurend.
Klik op de afbeeldingen voor een vergrote versie met beschrijving.
Deze zomer is het drie jaar dat we in Griekenland zijn.
Toen we hier kwamen hadden we toegezegd om 2-3 jaar met Helping Hands (de partnerorganisatie van One Collective/ITeams) te werken. Vanaf deze zomer zijn we allebei omgeschakeld van staflid bij Helping Hands tot voltijd teamleden van het One Collective Athene team. Naast ons zijn er nog twee anderen in dit team: Danielle, de teamleidster, en Andrew. Zij werken allebei ze samen met andere kerken en organisaties in Athene.
Deze tijd was juist ideaal voor de omschakeling. Het Helping Hands centrum kan al een half jaar geen normale programma’s draaien, dus we hadden meer tijd om met kleinere groepjes en individuele personen te werken. Onze visie is daardoor verbreed en we hebben nieuwe aansluitingen gevonden om de vluchtelingen in Athene te helpen. We zijn dankbaar voor de jaren bij Helping Hands en we zijn van plan om er nog eens in de week mee te helpen als de programma’s weer opstarten.
We zijn al een aantal keer met ons One Collective Athene team samengekomen voor gebed en overleg, waarbij we nieuwe manieren hebben gevonden om elkaar te ondersteunen in onze bedieningen. Hoewel de andere twee teamleden niet specifiek met vluchtelingen werken, werden we bemoedigd door de manier dat Danielle en Andrew bereid waren met ons mee te denken en mee te werken in deze lastige tijd.
We hebben besloten om nog minimaal 2 tot 3 jaar in Athene te blijven. In onze volgende nieuwsbrief hopen we meer te vertellen over de richting waarin God ons leidt.
“Vertel hen dat we blij met hen zijn, want dit is belangrijk voor mijn leven”
Sommigen van jullie hebben een toezegging gedaan om ons bijvoorbeeld drie jaar lang te ondersteunen. Daarnaast weten we dat dit een moeilijk jaar is geweest voor sommigen. Het zou ons helpen om van jullie te horen of er iets gaat veranderen in jullie ondersteuning zodat we beter kunnen plannen voor de toekomst. Wat er ook gebeurt, we hopen dat je verbonden wilt blijven met ons en met de vluchtelingen waarvoor je zoveel hebt betekend de afgelopen jaren.
Als de coronamaatregelen niet te veel aanscherpen, hopen wij om in oktober voor 2 of 3 weken naar Nederland te komen. We weten nog niet precies hoe het zal gaan en wat we in die tijd kunnen doen, maar we hopen velen van jullie te mogen zien. We zullen hierover in de komende weken meer informatie geven.
Bedankt voor jouw gebed en bemoediging!
“Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven. Zoals wij volop delen in het lijden van Christus, zo delen wij volop in de troost die God ons door Christus geeft. ”
Henk Jan en Allie Oosterhuis