Beste vrienden en familie,
Ook als je het reizen gewend bent en weet dat dingen anders kunnen lopen dan je verwacht, kan het leven toch onverwacht uitpakken.
Vorig jaar juli namen we afscheid in Griekenland en begonnen we aan een periode van zes maanden reizen. We leefden uit onze koffers en kampeerden bij vrienden en familie in Duitsland, Nederland en de VS.
Onderweg naar Ivoorkust!
Tegen het einde van de zes maanden hadden we een speciale reis gepland. We stapten in het vliegtuig, samen met onze vrienden Jan en Doortje, die we al jaren kenden. Ik (Henk Jan) kon het nauwelijks geloven: ik ging terug naar Ivoorkust!
De eerste paar dagen verbleven we in de hoofdstad Abidjan, voordat we de drie uur lange reis zouden maken naar de plaats waar ik opgegroeid was. Maar aan het einde van de tweede dag begon ik me onwel te voelen - ik zou wel iets verkeerds hebben gegeten. Tegen de ochtend was de pijn zo hevig dat ik me nauwelijks kon bewegen. We gingen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Na 14 uur wachten was ik nog nauwelijks geholpen! Er ging daar veel mis en het kostte zelfs nog veel moeite om hen te overtuigen mij te laten gaan! Het was middernacht voordat we eindelijk een betere plek, een privékliniek hadden gevonden. Een scan hier bevestigde wat we zo langzamerhand al vermoedden: een blindedarmontsteking.
De volgende dag werd ik eindelijk geopereerd. De operatie bleek een stuk moeilijker dan de chirurg had gedacht, omdat mijn blinde darm was doorgebroken en de infectie in mijn buikvlies verspreid was. Het was kantje boord. De dagen daarna had ik nog veel pijn en ongemak. Ik was aan bed gebonden met naalden en slangetjes in mijn lijf. Ik kon me nauwelijks bewegen en ik mocht niets eten of drinken. Langzamerhand begon het herstelproces en mocht ik voorzichtig uit bed en wat vloeistoffen innemen. Negen dagen later werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik was net voldoende hersteld om de volgende dag de lange reis terug naar Nederland te maken.
Allie zat niet stil terwijl Henk Jan ziek was
Het was een moeilijke ervaring en ik was diep teleurgesteld dat we niet de plek waar ik ben opgegroeid konden bezoeken. Toch ben ik achteraf heel dankbaar voor de manieren dat Gods nabijheid voor ons duidelijk werd. Onze Nederlandse vrienden waren er de hele tijd voor ons. Een Ivoriaanse student, die over mijn situatie had gehoord, nam het voor mij op in het eerste ziekenhuis. Toen het daar niet lukte, hielp hij de dokter te overtuigen om mij weg te laten gaan.
Een Ivoriaans echtpaar dat studentenwerk doet, hielp ons in de de privékliniek tot ver na middernacht. De vrouw troostte ons en hield Allie gezelschap met haar beperkte Engels. Dit echtpaar kwam de daaropvolgende dagen weer op bezoek. Ook kwamen er twee vrienden uit mijn kindertijd op bezoek waarmee ik 20 jaar lang via Facebook in contact was gebleven. Het was bijzonder om zo een groep mensen om me heen te hebben staan, terwijl ik al zo lang weg was uit het land.
“Hoe kunnen wij als de handen en voeten van Jezus zijn voor de mensen om ons heen? ”
We werden eraan herinnerd hoe belangrijk het is om verwelkomd te worden als je als vreemdeling in een vreemd land bent. In Griekenland zijn WIJ vaak degenen die anderen ondersteunen als ze de taal en de procedures niet kennen. Nu waren wij het die anderen nodig hadden om voor ons op te komen, ons te helpen en ons bij te staan. Gods nabijheid werd voor ons tastbaar - het lichaam van Christus kreeg voor ons handen en voeten.
Herinneringen en afscheid nemen
Ik (Henk Jan) ben opgegroeid in Ivoorkust. Toen ik 12 jaar oud was, brak er een burgeroorlog uit. We hadden toen een dag de tijd om onze spullen in te pakken en te vertrekken, zonder gelegenheid om afscheid te nemen. We vluchtten eerst met onze mede-zendelingen naar de hoofdstad en kort daarna naar Nederland. We zouden binnen korte tijd weer teruggaan naar Ivoorkust - maar weken werden maanden en maanden werden jaren. Hoewel ik door de jaren heen veel van die moeilijke ervaringen heb kunnen verwerken, had ik toch nog altijd de wens om terug te gaan en Allie te laten zien waar ik opgegroeid was.
Een laatste foto voor ons huis in Ivoorkust, samen met mijn zus Mattanja en onze huisdieren, genomen in oktober 2002
Afscheid van onze mede-zendelingen. De meesten zou ik nooit meer terugzien.
Afscheid nemen en Afghaans ijs
Tijdens de voorbereidingen van onze reis naar Ivoorkust en in de nasleep ervan kwamen er veel herinneringen terug aan mijn tijd in Ivoorkust. Het moeilijkste was dat ik deze periode in mijn leven niet goed heb kunnen afsluiten.
Veel van de jonge vluchtelingen waar wij mee werken verlieten Griekenland rond dezelfde tijd dat wij vorige zomer vertrokken. Van sommigen konden wij afscheid nemen; anderen vertrokken zonder enige waarschuwing. Gelukkig konden we een aantal van hen later die zomer tijdens onze reis door Duitsland opzoeken.
Samira en haar zus waren ruim een jaar deel van Allie’s art class. Samira, die 15 jaar oud was, had nog nooit leren lezen en schrijven in haar eigen taal. Ze deed haar best op de Griekse middelbare school en boekte vooruitgang met de Griekse en Engelse taal. Totdat ze plotseling afscheid moest nemen toen haar familie verhuisde naar Duitsland. Nu moest ze voor de zoveelste keer weer opnieuw beginnen!
Tijdens ons verlof konden we bij de meiden op bezoek, in Hamburg. We gingen samen naar een buurt met meest Afghaanse winkels en restaurantjes. Ze waren opgetogen want het bracht herinneringen terug aan hun thuisland. Vooral de echte Afghaanse “shier jag” (softijs met rozenwater, kardemom en pistaches) viel in de smaak!
Bediening in de geest van Jezus
Jezus zei: “Vrede zij met jullie! Zoals de Vader Mij heeft uitgezonden, zo zend Ik jullie uit.” (Johannes 20:21)
Als volgelingen van Jezus zijn wij geroepen om te zijn zoals Jezus in leven en missie, net zoals Jezus de Vader nadeed (Joh. 5:19). Jezus heeft ons uitgezonden om in deze wereld net als Hem te zijn. Dit betekent langszij komen, samen in het leven staan en deel uitmaken van de vreugde, moeilijkheden en het verdriet van de ander.
Dit is niet zonder risico. Er zullen momenten komen dat er offers van ons gevraagd zullen worden – offers van tijd, comfort en energie. We zullen misschien pijn, verdriet en frustratie ervaren als we meeleven met anderen in hun lijden. Maar het leven van discipelschap waartoe Jezus ons oproept brengt ook vreugde en hoop, vaak waar we het het minst verwachten.
In het ziekenhuis in Ivoorkust hebben we dit aan de lijve ervaren.
Jezus zei, “Ik ben gekomen om hun het leven te geven in al zijn volheid.” (Johannes 10:10)
Wat een vreugde om samen met anderen die volheid van het leven te mogen ontdekken!
Updates uit onze gemeenschap in Athene
Terwijl wij weg waren konden onze collega’s het werk met de tieners voortzetten, ook al waren veel van hen vertrokken uit Griekenland. Nu zijn we weer bezig om te kijken hoe we meer jongeren kunnen uitnodigen.
De situatie voor vluchtelingen in Athene verandert - zoals altijd. Op dit moment probeert de overheid een imago van een “vluchteling-vrij Athene” te creëren door vluchtelingen over te plaatsen naar kampen buiten de stad. Degenen die nog in Athene wonen moeten op eigen benen kunnen staan. Ze komen meestal in slecht betaalde baantjes terecht waar ze lange uren moeten werken (ook de tieners). Het vergt creativiteit en flexibiliteit om ons werk met hen te kunnen voortzetten.
We hebben te maken gekregen met complexe problematiek rond de veiligheid van de tienermeiden in Athene. Er zijn individuen die hen willen uitbuiten. Wij zoeken naar middelen en hulp van andere organisaties om dit probleem te voorkomen en aan te pakken.
Deze maand hebben wij tijd genomen voor rust en vernieuwing. Wij zijn momenteel in Spanje voor een debriefing om onze ervaringen van de afgelopen maanden en jaren te verwerken onder begeleiding van een pastoraal medewerker.
beDankt voor jullie gebeden!
Hartelijk dank voor jouw betrokkenheid bij het werk onder vluchtelingen in Athene!
