Beste vrienden en familie,

We hebben een drukke, maar mooie zomer achter de rug met veel tijd voor speciale activiteiten met vluchtelingen. Hier een aantal hoogtepunten:

- Mannenkamp - Vrouwenkamp - Familiekamp -

Als je de drukke stad verlaat, de vluchtelingenkampen achter je laat en door het Griekse platteland rijdt kom je aan in Porto Astro. Het is een oord van rust aan een baai omringd door bergen, en alleen bereikbaar te boot of te voet via een slingerpaadje. Sinds een aantal jaar werkt Helping Hands samen met een aantal andere organisaties om hier, samen met vrijwilligers uit de hele wereld, een aantal kampen voor vluchtelingen te organiseren. Op het familiekamp alleen al werkten er mensen uit 19 landen samen!

Mannenkamp

Henk Jan: We hadden ruim 60 vluchtelingen te gast. De mannen kwamen aan per boot. Ook ons drinkwater moest per boot aangesleept worden en de elektriciteit werd door een generator opgewekt. De mannen konden zich heerlijk uit de hectiek van het dagelijkse leven in Athene terugtrekken. Twee keer per dag was er een tijd van aanbidding en Bijbelstudie die werd geleid door een Afghaanse of Iraanse broeder, gevolgd door discussie in groepjes. De groepjes bestonden uit Farsi-sprekende gelovigen en niet-gelovigen. Er was veel openheid om vragen te stellen. De jong gelovigen konden zo groeien in hun geloof en leren hun geloof te delen. Na de lunch was er tijd voor sport en spel: boogschieten, muurklimmen, zwemmen, kanoën en voetballen. Er moest wel altijd een ‘strandwacht’ aanwezig zijn omdat de meeste mannen niet konden zwemmen!

Ik was in een groep met een aantal tienerjongens uit Afghanistan, waarvan de meesten nog nooit iets over Jezus hadden gehoord of een Bijbel hadden opengeslagen. In het begin waren ze erg stil en keken vooral toe, maar naarmate de week vorderde begonnen ze steeds meer vragen te stellen. Hoewel zij nog niet klaar waren om de boodschap als waarheid aan te nemen, waren er anderen die wel zo ver waren en zeven mannen hebben een keuze gemaakt om de Heer te volgen. Op de laatste avond kwam iedereen in een kring om deze nieuwe gelovigen heen staan en hadden we een ontroerende tijd van gebed. Veel van de mannen zijn niet gewend om hun emoties te tonen, maar nu kregen de tranen de vrije loop.

De volgende ochtend was het tijd voor het doopfeest. Iedereen kwam naar het strand, we luisterden naar de getuigenissen en verheugden ons met de nieuwe broeders. Een van de dopelingen, Josh, was een aantal jaar geleden in Iran tot geloof gekomen, maar had nog niet de kans gehad om zich te laten dopen. Zijn vriend Ali kende en geloofde ook de waarheid van het Evangelie, maar was tot nu toe nog niet bereid de stap te zetten om zijn leven over te geven. Aan het eind van het dopen was er nog een laatste kans voor een ieder die nu de stap wilde zetten. Tot onze verbazing en vreugde stapte Ali in het water en zei, “Ik wil Jezus volgen!”.

Allie: Het was bijzonder om deel te nemen aan het eerste vrouwenkamp, voor gelovige vrouwen. In het verleden waren er überhaupt niet genoeg Farsi-sprekende gelovige vrouwen om zo’n kamp te organiseren. Voor de meeste van hen was het de eerste keer om een weekje weg te zijn van hun drukke thuisleven met alle verantwoordelijkheden. De Farsi gemeente in Athene hielp om op de kinderen te passen zodat de vrouwen zonder afleiding het programma konden volgen; er waren slechts 3 baby’s aanwezig tegenover 35 vrouwen! (In ons werk is het vaak zo dat er meer kinderen dan volwassenen zijn.) Voor sommige vrouwen was het de eerste keer dat ze andere volgelingen van Jezus konden ontmoeten. Velen hebben geleden voor hun geloof. Ze konden tot steun voor elkaar zijn, samen groeien en genezing vinden.

Nauwelijks een week na vrouwenkamp waren we alweer op pad, dit keer samen, voor het familiekamp. Dit kamp was veel drukker, met drie keer zo veel gasten, en overal kinderen! Toen de boot met gasten aankwam zwermden de kinderen als een kolonie mieren over het terrein. Al snel zwaaiden de schommels, stuiterden de trampolines, vlogen er ballen heen en weer en was alles wat los en vast zat een stuk speelgoed geworden!

Veel van de volwassenen keken vol verbazing naar de prachtige omgeving. Die vreugde werd iets getemperd toen de eerste spinnen ontdekt werden, maar de sfeer bleef gemoedelijk tijdens de week. Soms was het lastig om iedereen op tijd op hun programma onderdeel te krijgen, maar uiteindelijk luisterden ze allemaal naar de Bijbellessen en deden ze mee met de discussiegroepjes. We hadden een geweldig kinderteam en ook de baby’s in de crèche werden goed verzorgd, zodat de ouders zonder onderbreking konden luisteren en deelnemen.

De Bijbellessen en discussiegroepjes werden geleid door gelovige vluchtelingen. Een van de sprekers was 4 jaar geleden nog als deelnemer naar het kamp gekomen, met de bedoeling om zijn landgenoten ervan te weerhouden om christen te worden. God veranderde zijn hart, en met dezelfde ijver waarmee hij vroeger het Evangelie tegenwerkte probeerde hij nu de mensen bij Jezus te brengen. De gesprekken over de Bijbel gingen ook door na afloop van het programma. Veel van de Farsi-sprekende gelovigen deelden hun getuigenissen. Toen we de gasten vroegen of ze wisten wat het betekent om een nieuwe schepping in Christus te kunnen worden, antwoordde een vrouw dat het duidelijk bleek uit alle christenen die hen lief hadden en dienden, en zelfs voor hun kinderen zorgden.

Ik was in een discussiegroepje met Ali. Ali had een goede baan in Iran en een welvarend leven, maar hij was ongelukkig en vaak kwaad op zijn vrouw en kind. Op een gegeven moment moesten zij vluchten voor hun leven, het land uit, en de overheid nam al hun bezittingen en huizen in beslag. Toen ze aankwamen in Athene, dwaalden ze doelloos door de stad, toen ze opeens het geluid van zingen in hun eigen taal uit een huis hoorden komen. Ze liepen naar binnen, en belandden zomaar in een Farsi Bijbelstudie! Een paar weken laten gaven ze hun leven aan Christus. Ali getuigde dat hij nog nooit zo’n vrede en vreugde had ervaren in zijn leven. Het was hem waard om alles te verliezen, om dit nieuwe leven te vinden. Het echtpaar werd aan het eind van de week gedoopt.

Een ander echtpaar luisterde aandachtig en was betrokken in diepgaande gesprekken met een aantal Farsi sprekende gelovigen. Het was duidelijk dat ze oprecht zoekend waren. De vrouw, Mary, vroeg aan onze collega, “Is het mogelijk dat ik 30 jaar lang het verkeerde heb geloofd?” Ze vroeg gebed om waarheid en leugen te kunnen onderscheiden. De volgende morgen antwoordde God dat gebed. Zij en haar man namen Jezus aan en werden diezelfde dag nog gedoopt.

In een van de vrouwengroepjes vroeg een niet-gelovige vrouw om gebed zodat iedereen de boodschap aan zou nemen en in Jezus zou geloven! Toen onze collega had gebeden, vroeg een andere vrouw (ook niet gelovig) om zeker te weten dat ze dit gebedspunt wel had genoemd. Voor vrouwen kan het zo moeilijk zijn om gehoor te geven aan de boodschap van Jezus als hun echtgenoot niet op dezelfde lijn is. Maar God is aan het werk in hun harten!

Een vrouw die al wat ouder is en kinderloos (een grote schaamte in de Afghaanse cultuur), vond het zo mooi om te leren zwemmen en kanoën. Zij is analfabeet en kan niet eens de busnummers lezen, waardoor ze niet zelf met het openbaar vervoer kan reizen. Ze straalde van vreugde en trots toen ze helemaal alleen rond de baai kon peddelen!

·

Gebed en dankzegging

Dank God voor de vluchteling vrijwilligers, die onmisbaar zijn voor ons werk. Een aantal van hen gaat de laatste tijd door grote moeilijkheden. Bid voor bemoediging en volharding.

Bid ook voor de Afghaanse gemeente, die door moeilijke tijden gaat. Ze hebben het gebouw waar ze samenkwamen moeten verlaten, en ook is een aantal van de leiders uit hun huizen gezet. Bid voor Gods voorziening en leiding, voor eenheid en bescherming.

Bid voor allen die de naar de zomerkampen zijn gekomen, dat Gods werk in hun levens zal doorgaan. Vooral voor de vrouwen die nog zoeken, voor bescherming, dat God zich aan hen zal openbaren, en voor eenheid binnen hun gezinnen.

Jullie hebben misschien gehoord over de verwoestende bosbranden die rond Athene hebben gewoed afgelopen zomer. Gelukkig zijn wij veilig gebleven en de stad zelf heeft alleen geleden van de rook. Maar in een buitenstad een half uur hiervandaan hebben velen hun levens verloren. Bid voor troost, en dat de lokale gemeente een getuigenis van hoop mag zijn in deze tijd.

Nu de droge zomer ten einde is hebben we juist te maken met regen en wind. Bid voor de vele vluchtelingen die op straat leven of onder erbarmelijke omstandigheden in tentenkampen zoals op het eiland Lesbos. Bid ook voor veiligheid voor degenen die juist nu de oversteek vanuit Turkije proberen te wagen.

Dank God voor een vruchtbaar bezoek aan de VS in september. We hadden de kans om onze twee ondersteunende gemeentes daar te bezoeken en we hadden tijd om onze vrienden en familie te ontmoeten. We konden daarna weer met frisse moed aan de slag hier in Athene!