Beste vrienden,

Het afgelopen jaar voelt als een soort achtbaan, maar het lijkt wel meer naar beneden dan omhoog te gaan. Hier in Griekenland zitten we alweer vier maanden in een strenge lockdown. Dat betekent dat we in principe niet meer dan twee kilometer van huis mogen, en we elke keer een sms’je naar de overheid moeten sturen om onze bewegingen te verantwoorden. Gelukkig hebben we nog wel mogelijkheden om met onze vluchteling vrienden verbonden te blijven.

We hadden ook de tijd en gelegenheid om terug te kijken op onze eerste drie jaar in Griekenland, om online trainingen en onderwijs te volgen, om inspiratie op te doen en om visie te ontwikkelen voor de komende jaren.

In deze en de volgende nieuwsbrieven hopen we jullie een aantal kijkjes te geven in ons werk het afgelopen jaar, vergezeld van kunstwerken van Allie. Geniet ervan!

Wat hebben een Amerikaanse Nederlander, een Iraniër, een Hazara-Afghaan en een Pashtoen-Afghaan in het gemeen?

We hebben allemaal de berg Olympus bedwongen!

Berg Olympus 2020
Gouache en Pen

Een trektocht naar de hoogste top van Griekenland was al mijn droom sinds wij hier kwamen. Het was een heel bijzondere ervaring om deze tocht met drie vluchteling vrienden te doen afgelopen zomer. Na een paar maanden lockdown voelde het als een enorme verademing om eindelijk weer naar buiten te kunnen. Hoewel de mannen elkaar niet kenden, maakten ze een goede start samen en bemoedigden ze elkaar met elke stap. Het pad klom gestaag omhoog door ongerepte bossen en over kabbelende beekjes, omringd door torenhoge rotsen.

Amir, een actief lid van de Farsitalige gemeente, nam elke kans waar om zijn geloof te delen met de andere jongens en hun vragen te beantwoorden, of het nu ging om de betekenis van de iconen in een Grieks-Orthodox klooster of om de vraag of we ons zorgen moeten maken om de ‘jinns’ en geesten in het bos. Ahmad genoot ervan om de andere wandelaars vrolijk te begroeten met een aardig mondje Grieks. Hij houdt zijn geloof grotendeels geheim, maar nam de tijd om mij vragen te stellen over hoe het geloof van toepassing is op relaties, huwelijk en scheiding. Ik had ook goede gesprekken met Akbar, wiens familie al vier jaar lang op gezinshereniging wacht met Akbars moeder in Duitsland. We hadden het over levensdoelen en hoop voor de toekomst.

De laatste meters voor de piek moesten we over steile rotsen klauteren langs een duizelingwekkende afgrond. We vroegen ons af of we het wel zouden halen. Maar het resultaat was letterlijk adembenemend! Ahmad en Akbar schreven vol trots hun namen in het logboek; hoogstwaarschijnlijk waren ze de eerste Afghanen om de top te bereiken. Hoewel Zeus nergens te bekennen was - hier in het oud-Griekse “huis van de goden” - hadden we het erover dat God ons overal tegemoet komt, of we nu op de bergtop zijn of in het diepste dal.

Die avond, in de beschutting van de berghut, baden we samen, lazen we een psalm en vergeleken we onze wandeltocht met onze levensreis. Hoewel de weg vooruit soms onzeker is, kunnen we door te volharden onze levensdoelen bereiken. In deze prachtige omgeving konden we met nieuw perspectief nadenken over hoe Gods hand in onze levens zichtbaar is. We gingen fysiek uitgeput naar huis, maar voelden ons geestelijk vernieuwd, met veel stof om verder over na te denken en vol hoop voor de toekomst.