Beste vrienden,
Het afgelopen halfjaar was een intensieve tijd met onverwachte wendingen. We willen jullie een kijkje geven hoe God aan het werk temidden van deze gebeurtenissen is en verandering teweeg brengt in de levens van vluchtelingen in Athene.
Een korte update
Augustus was een moeilijke maand: wij en onze vrienden werden overspoeld door emoties vanwege het nieuws van de situatie in Afghanistan.
In september betrokken wij een nieuw gebouw voor de kunst- en tekenlessen en andere programma’s. Tegen het eind van het jaar voelden we ons er echt thuis en de meiden droegen bij om het hun ‘eigen’ plek te maken. Alles ging goed tot we halverwege januari te horen kregen dat we voor het eind van de maand het pand moesten verlaten. De kerk waarvan we de ruimte in bruikleen hadden kon onverwachts het huurcontract niet verlengen. Het was een zware slag, niet alleen voor ons maar vooral voor de meiden met wie we werken. Te midden van een wereld vol onzekerheden hoopten we dat juist deze plek hen stabiliteit en rust kon bieden.
Gelukkig kunnen we tijdelijk in een ander kerkgebouw in de buurt terecht terwijl we op zoek gaan naar een nieuw onderkomen.
We wisten dat die tijd zou komen, maar nu moesten we opeens veel sneller op zoek. Het is lastig om iets te vinden voor de komende paar jaar, groot genoeg voor ons groeiende team en de activiteiten die we hopen te ontwikkelen én betaalbaar. Tegelijkertijd kijken we er naar uit om op langere termijn zelf een gebouw te kopen.
In eerste instantie zullen we een gebouw delen met de Griekse Multiculturele Gemeente waar we sinds een half jaar deel van uitmaken. De gemeente bestaat uit een kleine, diverse groep mensen uit verschillende landen. De samenkomsten zijn in het Grieks, Engels en Farsi. Het is een mooie gemeenschap om ook onze Afghaanse en Iraanse vrienden mee naar toe te kunnen nemen.
Intussen heeft Allie een nieuw clubje meiden om zich heen verzameld die trouw haar Art Class bezoeken. Ze geeft hen een serie lessen over kleur, vorm en perspectief als voorbereiding op moeilijker onderwerpen zoals portretteren. Sommige dagen besteden ze meer tijd aan gesprekken over levensvragen waar de meiden mee zitten, bijvoorbeeld: hoe moet je omgaan met verschillende culturen, conflicten met ouders en depressie, en wat is de rol van waarden en geloofsovertuigingen. Wij werden weer geconfronteerd met het belang van deze vraagstukken toen we pas geleden hoorden dat een vriendin van een van deze meiden zelfmoord had gepleegd. Ze had huiselijk geweld en verwaarlozing meegemaakt en zag geen uitweg meer. Onze vrienden waren er kapot van en we moesten die avond even alles laten vallen om bij hen op bezoek te gaan. Het deed ons verdriet om opnieuw geconfronteerd te worden met de gebrokenheid en problematiek waar onze vrienden dagelijks mee te maken krijgen.
We beseffen hoe belangrijk het is om ‘het hele gezin’ te leren kennen. We proberen steeds meer om de ouders en andere familieleden in ons werk te betrekken door bijvoorbeeld op theevisite te komen, hen individueel te ontmoeten en hen te betrekken in creatieve projecten (zie hieronder). Het is ook mooi om de familieleden te kunnen verwijzen naar onze partnerorganisaties in Athene - we hebben elkaar nodig in dit werk.
Henk Jan werkt nog steeds met tienerjongens, hoewel nu op een wat andere manier. Helaas konden we onze samenwerking met de organisatie die de voetbalclub heeft opgezet niet voortzetten en de coach waar Henk Jan mee samenwerkte heeft het land verlaten. Henk Jan blijft de jongens wel ontmoeten door o.a. bergwandelingen en andere uitjes, spelletjesavonden en één-op-één ontmoetingen. Ook hier komen levensvragen regelmatig ter sprake. Wij leren steeds beter om deze vragen op een respectvolle manier met elkaar te bespreken - er zijn nogal wat uiteenlopende meningen en luidruchtige stemmen in de groep!
Creatieve Projecten
Deze winter lag de focus in de Art Class op verschillende feestdagen. Op de Instagram pagina van de groep deelden de meiden hun tradities rondom Yalda, de Iraanse en Afghaanse feestdag ter gelegenheid van de langste nacht van het jaar.
Een van de leerlingen, Setara, kon zich een verhaal herinneren dat in haar familie mondeling van grootmoeder op kleindochter overgedragen werd. Met de hulp van Setara’s moeder hebben de meiden het verhaal opgenomen en geïllustreerd (zie het onderstaand filmpje in het Engels).
De meiden genoten ervan om hun culturele tradities met elkaar te delen en te leren over Griekse kersttradities. Ze kwamen er achter dat Yalda een verbinding heeft met het kerstfeest. Yalda betekent namelijk “Geboorte” in het Syrisch (een dialect van het oude Aramees). De traditie is naar Perzië overgebracht door vroege christenen die vervolging ontvluchtten.
Pas geleden verscheen een artikel over de groep en hun Yalda-project in Anthrow Circus, een online tijdschrift over kunst en cultuur. Je kan het artikel hier bekijken (in het Engels):
Instagram: @tillwehavefaces_art
Vraag: Hoe was het om samen met je vriendinnen te werken aan jouw verhaal over Yalda?
“Het was geweldig.
Ze waren zo aardig, en weet je, het was een speciaal verhaal en ik heb er zo hard en gewerkt en zij ook.
Ze hebben veel tijd in de afbeeldingen gestoken om mijn verhaal te delen - ze hebben zo hun best gedaan. Het was geweldig voor mij.
Ik was zo blij dat ze me hebben geholpen.”
Vraag: Wat vond je van het Yalda-project?
“Wij hebben veel dingen in onze cultuur, het is belangrijk om erover te leren.
Ik ben in Iran opgegroeid, en ik ken de Iraanse cultuur beter.
Maar als Iraniërs horen dat ik Afghaans ben, zeggen ze dat ik geen Iraniër ben, maar Afghaanse. Als ik praat met mensen die in Afghanistan geboren, zeggen ze dat ik geen echte Afghaanse ben.
Het is belangrijk voor mij dat ik uit Afghanistan kom.
Als Afghaanse moet ik mijn cultuur kennen, het is deel van mijn identiteit. Net als dat je in andere landen, bijvoorbeeld Amerika en Europa, je identiteit, je cultuur moet kennen, zodat je trots op jezelf kan zijn.
Ik was zo blij om van de andere meiden en hun ouders te leren, en naar de mensen in de gemeenschap te luisteren en van hen te leren.
Toen we Afghanistan verlieten en naar Iran kwamen, probeerden mijn ouders Iraans te zijn zodat het voor ons kinderen makkelijker zou zijn.
Door dit Yalda-project begrepen wij als meiden uit Afghanistan en Iran dat we veel van dezelfde dingen hebben.
Sommige gezinnen hebben andere verhalen, sommigen doen niet zoveel aan Yalda of zijn zelfs vergeten hoe je het viert.
Maar nu konden we allemaal van elkaar leren.”
bedankt voor jullie aandeel in het werk onder tienervluchtelingen in Athene!
Gods zegen,
Allie and Henk Jan Oosterhuis
Klik hieronder om financieel bij te dragen aan het werk onder vluchtelingen in Athene.