Beste vrienden,
In ons werk onder vluchtelingen draait alles vaak om het woord ‘transitie’. Elk van onze vrienden heeft er wel op de een of andere manier mee te maken. Altijd tussen hier en daar, tussen wat was en wat zal komen, tussen ‘wie ik was’ en ‘wie ik zal zijn’.
Daarom doen wij ons best om duurzame relaties aan te gaan en onze vrienden te helpen ook onderling langdurige vriendschappen te sluiten. Een van de manieren waarop wij dit doen is door het organiseren van reünies met degenen die naar andere Europese landen zijn verhuisd.
Hier zijn enkele verzuchtingen en verwachtingen die wij hoorden tijdens de reünie met tienermeiden en jonge vrouwen van de afgelopen zomer:
Ze voelen zich vaak eenzaam en depressief
Ze hebben vrijwel geen vrienden en vinden het moeilijk om met vroegere vrienden in contact te blijven
Ze hebben moeite om te integreren en te snappen hoe alles hier werkt in het nieuwe land
Ze komen er niet aan toe om met hun verdriet en trauma’s om te gaan
Ze hebben behoefte aan een plek om gehoord te worden en de ‘grote vragen’ van het leven te stellen.
Ze moeten herinnerd worden aan de goede gewoontes die ze in Athene hebben geleerd om goed te zorgen voor hun eigen welzijn en dat van anderen
Ze verlangen ernaar om door mensen in het nieuwe land verwelkomd te worden
Ook jij kan meehelpen om hoop te brengen aan deze jonge vrouwen die het gevoel hebben de weg kwijt te zijn.
Door gebed:
bid voor deze meiden die nog altijd zoeken naar een ‘thuis’ in het nieuwe land… dat zij zich steeds meer verbonden zullen voelen en dat Jezus hun harten zal aanraken met zijn liefde
bid voor ons en de reünies die we voor 2025 willen plannen, dit keer ook voor mannen (tieners en jongvolwassenen).
bid dat onze vrienden zich meer en meer bewust zullen worden van de unieke gemeenschap die overal voor ons open staat: het gezin van God.
Door steun: financieel en door middel van tijd en inzet. Ook in Nederland zijn er mogelijkheden om hoop te bieden aan vluchtelingen die zich eenzaam en verloren voelen. Stichting Gave geeft hiervoor goede handvatten, ideeën en toerusting.
Gave organiseert ook interculturele jongerenkampen. Een leuk idee om dicht bij huis met soortgelijk werk betrokken te raken!
Lees meer over de reünies in de zomer van 2024
Onze eerste reünie met 12 meiden vond plaats in het idyllische dorpje Adelboden, Zwitserland. Wij waren zo dankbaar voor de steun van onze Zwitserse collega Sina, haar vader en anderen. Zonder hun inzet was het niet mogelijk geweest!
Toen de meiden aankwamen was het een vreugdevolle chaos van gillen, huilen, lachen en omhelzen. Het was een eerste weerzien na soms wel 4 jaar. Terwijl de meiden hun slaapzaal opzochten, bracht de geur van eten herinneringen terug aan de maaltijden die we in Griekenland samen hadden gedeeld.
Nadat wij de heerlijke fajita’s verslonden hadden was het tijd voor spelletjes, waaronder het favoriete “Avalon” (zoiets als Weerwolven). Het kletsen en lachen hield tot laat in de nacht aan.
De volgende ochtend moesten we te vroeg op (voor Afghaanse en Griekse begrippen tenminste) voor een grote wandeltocht.
Het pad volgde een steile klim en iedereen bereikte de top zonder het op te geven dankzij de aanmoediging van Sina en de andere Zwitsers. We werden beloond met het uitzicht op een spectaculaire waterval en weelderige alpenweiden met koeien en berghutten, omringd door majestueuze bergtoppen.
Tijdens onze picknick boven op de berg speelden we een spel waarin iedereen een willekeurige kaart trekt met een vraag die grappig kan zijn (vertel over een rare droom die je hebt gehad), serieus (wat betekent vrijheid voor jou) of allebei (vertel over je ideale vriend/echtgenoot). De meiden zijn dol op het spel en het is een goede oefening in openheid, luisteren en respect tonen.
“The hills were alive with the sound of music!” Onder het zingen van Farsi liedjes daalden we dansend de berg af en trokken veel bekijks van Zwitserse families.
De volgende ochtend hadden we een ontspannen programma, bestaande uit een kortere wandeling, een bezoek aan het zwembad en een barbecue in het bos. Henk Jan deelde zijn ervaringen toen hij als kind halsoverkop Ivoorkust moest verlaten en hoe moeilijk het was om geen afscheid te kunnen nemen. Veel van de meiden herkenden deze ervaring. Daarna deelde een Zwitsers-Iraanse jonge vrouw haar uitdagingen om in het gastland een nieuw leven op te bouwen.
Hoe ga je om met de langdurige gevolgen van trauma en verdriet, terwijl je tegelijkertijd weer je leven probeert op te pakken?
Die avond moesten we het dansfeest om 10 uur onderbreken vanwege de strikte Zwitserse avondklok. De meiden vonden het prima om daarna rustig aan het werk te gaan hun theekopjes te versieren.
Het voelde alsof de reünie veel te snel voorbij was gegaan. Iedereen vroeg zich af: wanneer is de volgende keer? Voor twee meiden in de groep kwam die gelegenheid wel heel snel: ze reisden de week daarop naar Duitsland voor de volgende reünie!
Wij hadden een paar dagen de tijd om bij te komen, de volgende leenauto en doos vol IKEA theekopjes op te halen en naar de volgende reünie locatie in Duitsland af te reizen waar we hetzelfde programma afwerkten met bijna 25 meiden. We waren weliswaar niet midden in de Alpen, maar de kasteelruïne op de heuvel achter onze accommodatie was een leuke plek voor een dansfeest tijdens zonsondergang. :) In antwoord op gebed hield het mooie weer aan tot het moment dat de laatste deelnemer vertrokken was. Terwijl we als team de week evalueerden begon het te regenen.
Naast onderlinge ontmoeting en weerzien hadden wij ook als doel de meiden gelegenheid te geven om hun ervaringen van het leven in een nieuw en onbekend land te kunnen verwerken. Sommigen passen zich goed aan aan het leven in Duitsland, maar de meesten hebben veel moeite om vriendschappen op te bouwen en een nieuwe gemeenschap te vinden. De onderwerpen geestelijke gezondheid, zelfbeschadiging en zelfmoordgedachten kwamen geregeld ter sprake.
Henk Jan legde aan de hand van de “overgangsbrug” uit hoe een goede afsluiting en afscheid eruit zien. Deze brug laat zien welke stappen er nodig zijn om de overgang van het ene land en cultuur naar het andere goed te laten verlopen. Hij hielp de meiden om na te denken over hoe het model van de brug hen zou kunnen helpen de veranderingen die zij hebben meegemaakt te verwerken.
Veel van hen hebben geen gelegenheid gehad voor een goede afsluiting. “We moesten plotseling weg, ik was er helemaal niet op voorbereid hoe moeilijk het zou zijn.”
Sommigen hadden de indruk dat de stappen van de brug niet op hen van toepassing waren. “Ik heb me nog nooit echt ergens thuis gevoeld, dus ik heb het nu ook niet nodig.” Iemand anders zei dat ze steeds probeert weer stappen op de brug te zetten, zichzelf te beheersen en te vluchten in werk of studie, totdat ze weer ‘in het water valt’ en chaos en emoties in haar hoofd weer de overhand krijgen.
“Ik ben licht”
Er waren ook tekenen van hoop: “Ik voelde me zo zwaar van binnen door school, werk en taalstudie, maar nu heb ik mijn vriendinnen weer gezien waarvan ik dacht ze nooit meer te kunnen zien. Ik heb nieuwe dingen geleerd.. Mijn hart is vrij en ik voel me blij en rustig van binnen. Ik ben licht.”
Jammer genoeg was er niet genoeg tijd om dieper in te gaan op thema’s als geestelijke gezondheid en rouwen en om handvatten aan te bieden om het vol te houden. Maar het begin is er! We zien uit naar vervolgbijeenkomsten.
“Ik heb slechte tijden doorgemaakt en ik wilde niet langer leven. Maar nu begrijp ik dat God het is op wie ik kan vertrouwen. Ik moet in hem geloven want hij is alles wat ik heb. Ik heb er een puinhoop van gemaakt, ik heb geen dromen meer, geen hoop. Maar op de een of andere manier komt er toch iets goeds uit. Ik zie dat er een weg voor me opengaat, dat God blijkbaar toch om mij geeft.”
Hartelijk dank voor je meeleven en ondersteuning!
- Allie & Henk Jan